In Huins, een kleine dorpskern in de gemeente Leeuwarden, staat sinds mensenheugenis een laantje met bomen. Voor de oorlog waren dat twee rijen iepen die in de hongerwinter zijn gekapt en opgestookt. Daarna werden het twee rijen kastanjebomen, generaties lang het gezicht van het dorp. Een bomenleven lang ook zicht óp het dorp, waar wandelaars, fietsers, skelters, trouw- en rouwstoeten, hondenuitlaters, verliefde paartjes, kaatsers, boeren en postbezorgers onder hun takken door kwamen. Een dorp dat geen trottoirs kent en waar je over de enige weg als door een hoog gewelf binnen kwam en weer ging, sacraal bijna, zo midden in het wijdse landschap. Een moment om onder de indruk te raken van de monumentale kracht van bomen, zelfs al waren het er maar twintig. Waren. Want na vijfenzeventig jaar heeft de bloederziekte de kastanbomen bereikt en is er het afgelopen jaar een rij definitief opgegeven en gekapt. Maar er staat nog een rij, indrukwekkend als altijd, en ieder jaar volop bloeiend. Helaas ook kwetsbaar, niet langer tijdloos.
Phlox, een werk- en presentatieruimte in Huins, heeft Thijs Segers gevraagd een gezicht te geven aan die rij kastanjebomen. Naar de natuur geschilderd, een levend stillleven. Een portret als eerbetoon aan het plezier dat de bewoners en voorbijgangers beleven aan deze oude kastanjes en de onvermijdelijke leegte die ze achterlaten wanneer de ziekte ooit genadeloos zal toeslaan. Het dorp mist dan opnieuw haar kenmerkende gezicht, wat de vraag oproept welke betekenis bomen voor deze dorpskern en haar bewoners hebben. Met de schuurdeuren van het voormalige schooltje wijdopen, op een muur van zeven bij vijf meter, legt Thijs oog in oog met de kastanjebomen hun leven vast. En iedereen wordt uitgenodigd om te kijken hoe de bomen worden vereeuwigd. Om herinneringen op te halen en te verhalen hoe verweven hun levens zijn met dit kleine dorpsbosk. De geluiden, de stormen, de geur en de met bloesems bestrooide weg, dit mini-ecosysteem vol vogels en insecten. En om na te denken over welk bomengewelf we door willen geven aan de volgende generatie, aan hún families en vrienden die in de toekomst langs zullen komen. Bomen als poortwachters, schuilplek- en schaduwgevers, als levenslange maatjes wellicht.