Een chronische landschapspijn

Daar stond hij, oktober 2020, in de tentoonstellingsruimte van B93 te Enschede. Een blonde reus omringd door een aantal eveneens niet kleine schilderijen. Zijn reis door de overweldigende natuur van Amerika vond hier zijn weerslag in een indrukwekkende tentoonstelling van eindexamenwerk. De schilderijen maakten indruk. Gretig liet ik mijn ogen de voorstellingen likken. Onderwerp, kleur, compositie, verfgebruik: alles lekker, goed én eigen. Daarbij de genadeloze herinnering: hoe klein en vergankelijk een mens op aarde.

We maakten een afspraak voor een solotentoonstelling in Het Noordbrabants Museum, ongeveer een jaar later. Bij de selectie van de werken verraste hij me met een serie nieuwe schilderijen. Het mocht meer schuren, de kleuren werden schraler. Minder makkelijk voor mijn hongerige oog, maar: wederom lekker, goed én eigen. Daarbij het genadeloze besef: hoe eindeloos de eindigheid der dingen.

Een nieuwe bestemming kwam in zicht: de artist-in-residence Sterrebos. Onder de hoede van Monique Willems, partner van wijlen schilder Leon Adriaans volgde een intensieve werkperiode. Het werk van deze markante Brabantse kunstenaar opende voor Thijs nieuwe deuren. Op zoek naar wit vanuit transparantie koos hij voor ei-tempera in plaats van olieverf. Adriaans kreeg met een dichtregel een prominente plaats in het kamerscherm dat hier tot stand kwam: “Soms stik ik bijna in mijn eigen stilte”.

Thijs reist door, als mens én als schilder. De wegen die hij kiest zijn niet gemakkelijk, soms maakt hij een nieuw – donker – pad. Gelukkig is hij er nog lang niet, maar hij is wel onderweg. Houden zo.

Joris Westerink
Conservator Het Noordbrabants Museum
November 2022